Zażalenie na postanowienie o umorzeniu postępowania

15.03.2024

Sąd OkręgowyWydział IV Karny Odwoławczyw Warszawie

za pośrednictwem:Sądu RejonowegoWydziału II Karnegow Warszawieul. Marszałkowska 8600-001 Warszawa

II K 1234/23

Oskarżyciel posiłkowy subsydiarny: Firma "XYZ" Sp. z o.o.Firma "XYZ" Sp. z o.o. w Warszawie, zastąpiona przez adwokata Annę Kowalską, ul. Nowowiejska 12/3, 00-653 Warszawa

Zażalenie

na postanowienie Sądu Rejonowego w Warszawie Wydziału II Karnego z dnia 10.02.2024, w sprawie o sygn. II K 1234/23, w przedmiocie umorzenia postępowania.

Działając jako pełnomocnik strony pokrzywdzonej - Firma "XYZ" Sp. z o.o. w Warszawie (pełnomocnictwo w aktach sprawy, na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 459 § 1 k.p.k.), zaskarżam w całości ww. postanowienie.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 2 k.p.k. zaskarżonemu postanowieniu zarzucam obrazę przepisów postępowania, mogących mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1. Art. 7 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 - polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia zawodowego, że zachowanie oskarżonych nie wyczerpuje znamion strony przedmiotowej czynu zabronionego opisanego w art. 26 ust. 2 ustawy z dnia 23.05.2003 o rozwiązywaniu sporów zbiorowych (Dz.U. 2003 nr 124 poz. 1170), co znalazło wyraz w argumentacji uzasadnienia postanowienia sądu, że oskarżeni pozostawali w błędzie co do znamienia wyrażonego sformułowaniem "wbrew przepisom ustawy", podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje na posiadanie przez oskarżonych świadomości nielegalności organizowanego strajku.

2. Art. 339 § 3 pkt 1 k.p.k. - poprzez umorzenie postępowania bez przeprowadzenia rozprawy na posiedzeniu, a tym samym wykluczenie a priori możliwości dokonania ustaleń faktycznych, co do istotnych okoliczności czynu, zwłaszcza w zakresie ustalenia zamiaru działań oskarżonych, podczas gdy z zebranego materiału dowodowego w postępowaniu przygotowawczym nie wynika w sposób oczywisty, by znamiona zarzucanego subsydiarnym aktem oskarżenia uległy dekompletacji od strony podmiotowej.

Mając na uwadze powyższe uchybienia proceduralne, wnoszę o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy sądowi I instancji do dalszego prowadzenia.

Uzasadnienie

W zaskarżonym postanowieniu sąd I instancji stwierdził, że zarzucane subsydiarnym aktem oskarżenia czyny nie realizują strony podmiotowej przestępstwa stypizowanego w art. 26 ust. 2 przywołanej na wstępie ustawy o sporach zbiorowych. Stanowiska tego nie można uznać za trafne. Zaskarżone postanowienie zostało bowiem wydane przedwcześnie, na podstawie błędnej oceny zebranego materiału dowodowego, a także z przekroczeniem uprawnień sądu do kierowania sprawy na posiedzenie celem umorzenia przed rozprawą w trybie art. 339 § 3 pkt 1 k.p.k.

Skarżący stoi na stanowisku, że nie sposób zgodzić się z dokonaną przez sąd oceną, zresztą na podstawie niekompletnego materiału dowodowego, iż działacze związkowi pozostawali w błędzie, co do okoliczności stanowiącej podstawę czynu zabronionego (art. 28 § 1 k.k.), a zatem nie można przypisać im umyślnego popełnienia przestępstwa z przywoływanego art. 26 ust. 2 ustawy o sporach zbiorowych. Przede wszystkim sąd nie wziął pod uwagę, co nie budzi wątpliwości, że strajk był nielegalny, gdyż został przeprowadzony bez zachowania wymaganej procedury wynikającej z ustawy o sporach zbiorowych. Należy zaznaczyć, że oskarżeni związkowcy, którzy swoje stanowiska zajmują nieprzerwanie od 5 lat, znali doskonale ustawowe procedury rozwiązywania sporów zbiorowych. Wskazuje na to okoliczność, że przeprowadzali już wiele sporów zbiorowych i w konsekwencji strajków, a także to, że brali udział w licznych szkoleniach z zakresu zbiorowego prawa pracy (co zresztą znajduje się w zgromadzonym materiale dowodowym). Stąd niezrozumiałe jest stanowisko sądu, który jednoznacznie i kategorycznie konstatuje, że działacze związkowi pozostawali w błędzie, co do znamion czynu zabronionego, a tym samym podejmowali działania nieumyślnie. W tym miejscu należy przywołać orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 12.12.2018 (II KZP 123/18), w którym stwierdzono, że związki zawodowe mogą określić zasady prowadzenia akcji protestacyjnej, o której mowa w art. 25 ust. 2 ustawy o sporach zbiorowych tylko w taki sposób, aby akcja ta nie naruszała obwiązującego porządku prawnego. W związku z tym kierowanie akcją, której sposób przeprowadzenia narusza prawo, wyczerpuje znamiona przestępstwa określonego w art. 26 ust. 2 ustawy o sporach zbiorowych. Z tego też względu w przypadku organizatorów strajku i osób nim kierujących należy przyjąć zasadę, że zawsze mają oni świadomość bezprawności swoich działań, ponieważ są ustawowo zobligowani znać normatywne zasady prowadzenia strajku. Nie można jednocześnie zapominać, że należy wyraźnie odróżnić udział w strajku "zwykłych uczestników" od odpowiedzialności jego organizatorów (wyrok SN z dnia 05.06.2019, VII KK 456/18).

Mając na uwadze powyższe argumenty, wnoszę jak na wstępie.

Anna Kowalskaadwokat

W załączeniu:- 3 odpisy zażalenia

Otrzymują:1. adresat2. a/a