Zażalenie na postanowienie w przedmiocie zarządzenia wykonania kary

ul. Kwiatowa 12, 34-567 Wrocław, dnia 22 marca 2024 r.

II Ko 1234/24

PR Ds. 5678/24

Sąd Okręgowy

w Warszawie

za pośrednictwem

Sądu Rejonowego

we Wrocławiu

II Wydział Karny

ZAŻALENIE

Prokuratora Rejonowego we Wrocławiu na postanowienie Sądu Rejonowego we Wrocławiu z dnia 15 marca 2024 r. w sprawie II Ko 1234/24 przeciwko Janowi Kowalskiemu skazanemu za czyn z art. 223 k.k. i inne w przedmiocie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności

I. na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k., art. 20 § 2 k.k.w., art. 21 k.k.w. zaskarżam powyższe postanowienie w całości na niekorzyść skazanego

II. na podstawie art. 427 § 1 k.p.k., art. 438 pkt. 1 i 3 k.p.k. postanowieniu temu zarzucam:

a) obrazę prawa materialnego art. 115 § 1 k.k. polegającą na jego błędnej wykładni i uznaniu, że przestępstwa z art. 223 k.k. i z art. 288 § 1 k.k. nie są przestępstwami podobnymi pomimo, że każde z nich zostało popełnione z użyciem przemocy skierowanej bezpośrednio bądź pośrednio przeciwko człowiekowi, co doprowadziło do niezasadnego stwierdzenia, że nie zachodzą przesłanki określone w art. 75 § 1 k.k.

b) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na stwierdzeniu, że skazany w okresie próby nie naruszył rażąco porządku prawnego pomimo, że został on prawomocnie skazany na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania za przestępstwo umyślne

III. podnosząc powyższe, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i 437 § 2 k.p.k.

wnoszę o:

zmianę zaskarżonego postanowienia i zarządzenie wykonania kary 1 roku pozbawienia wolności wobec Jana Kowalskiego

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego we Wrocławiu (II K 7890/23) z dnia 10 stycznia 2023 r. Jan Kowalski został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 223 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zb. z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i skazany na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres 3 lat.

W dniu 20 lutego 2024 r. Jan Kowalski został skazany przez Sąd Rejonowy we Wrocławiu (II K 9012/24) na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. popełnione w okresie próby.

W dniu 15 marca 2024 r. Sąd Rejonowy we Wrocławiu II Wydział Karny nie zarządził wykonania kary 1 roku pozbawienia wolności wobec skazanego Jana Kowalskiego, stwierdzając iż nie zachodzą przesłanki obligatoryjnego zarządzenia wykonania kary określone w art. 75 § 1 k.k., jak również że nie ma podstaw do stwierdzenia, że zachodzą warunki do zarządzenia wykonania kary określone w art. 75 § 2 k.k.

Wydane przez Sąd postanowienie jest niesłuszne.

W pierwszym rzędzie należy stwierdzić, że Sąd dokonał błędnej wykładni art. 115 § 3 k.k., co doprowadziło do niesłusznego uznania, że przestępstwa z art. 223 k.k. i z art. 288 § 1 nie są przestępstwami podobnymi.

Zdaniem Sądu przestępstwo popełnione z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia to przestępstwa, gdzie przemoc sprawcy skierowana jest przeciwko osobie.

Tymczasem literalna wykładnia art. 115 § 3 k.k. nie prowadzi do tak daleko idących wniosków. Przepis w żaden sposób nie różnicuje, że przestępstwo ma być popełnione z zastosowaniem przemocy wobec osoby. Zgodnie z zasadą lege non distinguente nec nostrum est distinguere, należy przyjąć, że przestępstwem podobnym jest każdy czyn, gdzie sprawca zastosował przemoc bądź groźbę jej użycia. Także jeżeli do znamion czynu nie należy zastosowanie przemocy /post. SN z dnia 12 grudnia 2019 r., V KK 123/19/. Należy zauważyć, że w prawie karnym pierwszeństwo ma wykładnia literalna, dopuszczenie innych metod wykładni jest dopuszczalne tylko i wyłącznie kiedy wynik wykładni językowej prowadzi do rezultatów niezgodnych z zasadami logicznego rozumowania.

Tak więc stojąc na gruncie wykładni językowej należy stwierdzić, że każde przestępstwo popełnione z użyciem przemocy bądź groźba jej użycia niezależnie od tego czy agresja sprawcy nakierowana jest na osobę czy na rzecz, będzie przestępstwem odpowiadającym definicji legalnej z art. 115 § 3 k.k.

Obecnie przeważa stanowisko zawężające pojęcie przemocy tylko do przemocy wobec człowieka bądź rzeczy ale w celu wywarcia wpływu na osobę. Stanowiska te definiują przemoc jako: czynności fizyczne skierowane bezpośrednio przeciwko samemu pokrzywdzonemu w celu zmuszenia go do określonego zachowania albo skierowane w stosunku do jego otoczenia (inne osoby, zwierzęta, rzeczy), ale mające na celu oddziaływanie na wolę pokrzywdzonego.

W tej konkretnej sprawie przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. popełnione przez skazanego Jana Kowalskiego miało na celu wywarcie wpływu na wolę pokrzywdzonego.

Otóż z akt sprawy II K 9012/24 wynika wprost, że Jan Kowalski zażądał od pokrzywdzonego zawiezienia go samochodem do sklepu po alkohol. Wobec odmowy zagroził zbiciem szyby, wtedy pokrzywdzony schował kluczyki na strychu posesji. Jan Kowalski ponownie zagroził zbiciem szyby w razie niewykonania jego żądań, a następnie wziął kamień i poszedł na strych po kluczyki pokrzywdzonego, po czym wybił w nim szybę.

Tak wiec jasne jest, że w tym konkretnym wypadku przemoc Jana Kowalskiego skierowana na rzecz miała na celu oddziaływanie na wolę pokrzywdzonego. Jan Kowalski działał najpierw w celu wywarcia wpływu na wole pokrzywdzonego (groźba zbicia szyby), a następnie w celu wyrządzenia mu szkody i zademonstrowania swej bezkarności.

Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny we Wrocławiu (post. z 25 stycznia 2020 r., II AKzw 456/20) w sprawie, gdzie przemoc sprawcy skierowana była przeciwko samochodowi ( uszkodzenie mienia). Sąd stwierdził, że sprawca niszczył samochód nie tyle w celu wyrządzenia szkody materialnej, a w celu zastraszenia właściciela, a także w celu zademonstrowania swej siły, poczucia bezkarności i podporządkowania ich swojej woli.

Tak więc w niniejszej sprawie niezależnie od tego jaką przyjmie się definicję przemocy, zachodzą przesłanki do obligatoryjnego zarządzenia wykonania kary, gdy z wyczerpana została druga przesłanka z art. 75 § 1 k.k., a mianowicie skazanie na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Jednakże nawet gdyby przyjąć powyższą argumentację za niewystarczającą to fakt popełnienia przez Jana Kowalskiego w okresie próby przestępstwa umyślnego należy uznać za rażące naruszenie porządku prawnego. Nie chodzi tylko o sam fakt popełnienia przestępstwa, ale o zamiar, pobudki i okoliczności popełnienia czynu, które przemawiają za uznaniem czynu z art. 288 § 1 k.k. za przestępstwo dużym stopniu społecznej szkodliwości. Jan Kowalski działał z zamiarem przemyślanym, najpierw groził popełnieniem przestępstwa, przygotował sobie narzędzie, znalazł schowanego przed nim przedmiotu, działał z niskich pobudek - chciał aby zawieziono go do sklepu z alkoholem, w trakcie popełnienia przestępstwa był pod wpływem alkoholu i dokonał znacznych zniszczeń mienia, co świadczy o wyjątkowo złej woli zwłaszcza, że pokrzywdzony był synem jego brata.

Z wywiadu kuratora wynika, że skazany posiada wśród sąsiadów złą opinię, jest uznawany za agresywnego i nadużywa alkoholu.

W tym stanie rzeczy nie powinno ulegać wątpliwości, że zachodzą przesłanki do zarządzenia wykonania kary.

Mając na uwadze powyższe argumenty, wnoszę o zmianę zaskarżonego postanowienia i zarządzenie wykonania kary wobec Jana Kowalskiego.

Prokurator Rejonowy

Anna Nowak

Załączniki:

1 odpis zażalenia