Zażalenie na postanowienie o uchyleniu tymczasowego aresztowania
- Prawo
karne
- Kategoria
zażalenie
- Klucze
areszt tymczasowy, błąd ustaleń faktycznych, groźba, matactwo procesowe, obawa matactwa, postanowienie sądu, prokuratura, surowa kara, wyrok, zarzuty, zażalenie, środki zapobiegawcze, świadkowie
Zażalenie na postanowienie o uchyleniu tymczasowego aresztowania jest dokumentem skierowanym do sądu w celu wyrażenia niezadowolenia z decyzji uchylenia tymczasowego aresztowania podejrzanego. W piśmie zawierane są argumenty oraz uzasadnienie przeciwko postanowieniu sądu w tej sprawie.
Gdynia, dnia 22 marca 2024 r.
Sygn. akt: II K 123/24
Sąd Okręgowy w Gdańsku
III Wydział Karny Odwoławczy
za pośrednictwem
Sądu Rejonowego w Gdyni
II Wydział Karny
ZAŻALENIE
Prokuratora Rejonowego w Gdyni
na postanowienie Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 15 marca 2024 r. o uchyleniu wobec oskarżonego Jana Kowalskiego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania i zastosowaniu dozoru Policji.
I. na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k., art. 252 § 1 k.p.k. zaskarżam powyższe postanowienie w całości na niekorzyść podejrzanego Jana Kowalskiego
II. na podstawie art. 427 § 1, art. 438 pkt. 3 k.p.k. postanowieniu temu zarzucam:
a) błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na:
- bezzasadnym, niezgodnym z zebranym materiałem dowodowym i zasadami doświadczenia życiowego uznaniu, że w sprawie nie zachodzi uzasadniona obawa , że podejrzany będzie nakłaniał świadków do składania fałszywych wyjaśnień podczas, gdy obawa ta jest uzasadniona i realna;
- bezzasadnym, niezgodnym z zebranym materiałem dowodowym i zasadami doświadczenia życiowego uznaniu, że w sprawie nie zachodzi uzasadniona obawa, że utrudnianie prawidłowego toku postępowania w zakresie matactwa oskarżonego nie wynika z surowości grożącej oskarżonemu kary;
III. podnosząc powyższe, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i 437 § 2 k.p.k.
wnoszę o:
zmianę zaskarżonego postanowienia i zastosowanie wobec podejrzanego Jana Kowalskiego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania na dalszy czas oznaczony
UZASADNIENIE
Jan Kowalski jest osobą oskarżoną - w sprawie II K 123/23 zawisłej przed Sądem Rejonowym w Gdyni - o popełnienie szeregu przestępstw, w tym uprowadzenie swojej żony, Anny Kowalskiej, trzykrotne jej zgwałcenie, znęcanie się nad żoną, a także groźby karalne wobec żony i wobec Piotra Nowaka. Oskarżony został tymczasowo aresztowany na wniosek prokuratora na etapie postępowania przygotowawczego w dniu 15 stycznia 2024 r. i od tego czasu przebywa w Areszcie Śledczym w Gdańsku.
W dniu 20 stycznia 2024 r. jeszcze przed rozpoczęciem postępowania jurysdykcyjnego, Jan Kowalski usiłował wysłać z AŚ nielegalny list, tzw. "gryps", który został przechwycony przez Straż Więzienną. W "grypsie" tym zawarte m.in. zostało podżeganie do uprowadzenia Anny Kowalskiej i Piotra Nowaka, zmuszenia ich do zmiany zeznań, a także do pobicia Piotra Nowaka (treść tej korespondencji w formie kserokopii została dołączona do akt niniejszej sprawy). W związku z tymi faktami zostało przeprowadzone odrębne śledztwo, zakończone skierowaniem aktu oskarżenia do Sądu Rejonowego w Gdańsku. W dniu 10 lutego 2024 r. Jan Kowalski został skazany nieprawomocnym wyrokiem tegoż Sądu na karę 2 lat pozbawienia wolności.
W dniu 15 marca 2024 r. po przesłuchaniu w niniejszej sprawie większości świadków Sąd Rejonowy w Gdyni na wniosek Jana Kowalskiego i jego obrońcy podjął decyzję o uchyleniu tymczasowego aresztowania, w zamian stosując środek zapobiegawczy w postaci dozoru Policji. Sąd umotywował to ustaniem obawy matactwa procesowego ze strony oskarżonego i konstatacją, iż nie jest już konieczne stosowanie izolacyjnego środka zapobiegawczego.
Zdaniem Prokuratury postanowienie Sądu I instancji jest niesłuszne. W ocenie skarżącego nie ustała żadna z dotychczasowych przesłanek stosowania tymczasowego aresztowania. Po pierwsze, nadal istnieje obawa matactwa procesowego, albowiem choć przesłuchano gros świadków, to jednak pozostały jeszcze trzy osoby, których treść zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym miała bardzo poważne znaczenie dla ugruntowania zarzutów wobec Jana Kowalskiego. Wyjście oskarżonego na wolność, w dodatku w sytuacji, gdy kolejny termin rozprawy wyznaczono na 15 kwietnia 2024 r. daje mu znaczną ilość czasu na podjęcie niezgodnych z prawem działań zmierzających do wpłynięcia na zeznania tych świadków. Wyżej opisany "gryps" daje nader uzasadnioną obawę, że działania takie, nawet z narażeniem życia lub zdrowia świadków, mogą zostać podjęte. To także w szczególnie uzasadniony sposób stanowi o istnieniu dodatkowej przesłanki stosowania tymczasowego aresztowania przewidzianej w art. 258 § 3 k.p.k. Zdaniem oskarżenia, usiłując wysłać przedmiotowy "gryps", Jan Kowalski przekreślił swoje szanse na opuszczenie aresztu przynajmniej do czasu wydania wyroku przez Sąd I instancji.
Ponadto zaś nadal bezspornie w mocy pozostaje przesłanka tymczasowego aresztowania przewidziana w art. 258 § 2 k.p.k., tj. zagrożenie surową karą. A to zagrożenie z kolei implikuje zwiększenie prawdopodobieństwa podjęcia przez oskarżonego matactwa procesowego lub innych działań mogących utrudnić prowadzone postępowanie.
Nie powstały zaś w międzyczasie żadne ze szczególnych przesłanek uchylenia najsurowszego środka zapobiegawczego przewidzianych w art. 259 § 1 k.p.k.
W ocenie Prokuratury brak też jest prognozy, iż wymierzona kara nie przekroczy okresu stosowania tymczasowego aresztowania. Przeciwnie, kara ta, w wypadku uznania Jana Kowalskiego winnym popełnienia zarzuconych mu czynów, będzie znacznie surowsza, niźli trwający czas tymczasowego aresztowania (tym bardziej, iż chwila wyrokowania wydaje się być nieodległą). Choć wskazać należy, iż w tym zakresie de facto wkracza się już w kwestie oceny materiału dowodowego, co winno mieć miejsce dopiero w wyroku (i w ewentualnych apelacjach stron).
Wobec powyższego wnoszę o uwzględnienie zażalenia.
Adam Nowak
Prokurator
Prokuratury Rejonowej w Gdyni
Podsumowując, zażalenie to ma na celu przedstawienie zarzutów wobec decyzji sądu o uchyleniu tymczasowego aresztowania oraz przekonanie sądu do zmiany tej decyzji na korzyść skarżącego.