Zażalenie na postanowienie o przedłużeniu tymczasowego aresztowania

Warszawa, 15.03.2024 r.

adw. Anna Kowalska

Kancelaria Adwokacka "Lex"

ul. Marszałkowska 15

tel. 555-444-333, e-mail: [email protected]

obrońca Jana Nowakowskiego

oskarżonego o czyny z art. 286 § 1 k.k. i in.

II K 123/23

Sąd Apelacyjny

w Warszawie

II Wydział Karny

Zażalenie

na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 10.03.2024 r. o przedłużeniu

stosowania tymczasowego aresztowania wobec Jana Nowakowskiego, oskarżonego o czyny z art. 286 § 1

k.k. i in.

Na podstawie art. 252 § 1, art. 425 § 1-3 i art. 438 pkt 2 k.p.k.:

1. zaskarżam powyższe postanowienie w całości,

2. zarzucam naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na jego treść, a to

art. 263 § 4 k.p.k., poprzez dowolną ocenę dowodów, która doprowadziła do błędnego

uznania, iż oskarżony w sposób celowy swoim zachowaniem przewleka postępowanie

oraz że niezbędne było wykonanie czynności dowodowych w sprawie o szczególnej

zawiłości, podczas gdy oskarżony realizuje wyłącznie swe uprawnienia procesowe,

3. wnoszę o zmianę zaskarżonego postanowienia i uchylenie środka zapobiegawczego w

postaci tymczasowego aresztowania, ewentualnie o zmianę postanowienia i zastosowanie

w miejsce tymczasowego aresztowania innego środka zapobiegawczego o charakterze

nieizolacyjnym.

Uzasadnienie

Postanowieniem z 10.03.2024 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie przedłużył wobec

oskarżonego Jana Nowakowskiego stosowanie tymczasowego aresztowania do dnia 10.06.2024 r.,

wskazując, że oskarżony w sposób celowy przewleka postępowanie, a ponadto w sprawie

zachodzi konieczność wykonania czynności dowodowych o szczególnej zawiłości. Sąd ten

stwierdził, że w dalszym ciągu istnieje zarówno podstawa ogólna stosowania tymczasowego

aresztowania z art. 249 § 1 k.p.k., jak i przesłanka szczególna z art. 258 § 2 k.p.k.

Zaskarżone postanowienie nie jest słuszne i dlatego nie powinno się ostać.

Jan Nowakowski jest tymczasowo aresztowany już od dnia 10.12.2023 r. O ile zgromadzony

materiał dowodowy pozwala na przyjęcie na obecnym etapie procesu istnienia przesłanki

ogólnej tymczasowego aresztowania, o tyle brak podstaw do uznania, że zachodzi także

przesłanka szczególna z art. 258 § 2 k.p.k. Według art. 258 § 2 k.p.k. potrzeba zastosowania

tymczasowego aresztowania w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania może

być uzasadniona grożącą oskarżonemu surową karą, gdy górna granica ustawowego

zagrożenia wynosi co najmniej 8 lat. Czyn z art. 286 § 1 k.k. zagrożony jest karą do 8 lat

pozbawienia wolności, lecz należy mieć na względzie, iż niewystarczające jest odwoływanie

się do samego ustawowego, hipotetycznego zagrożenia, ale wymagane jest ustalenie, na

podstawie uprawdopodobnionych okoliczności konkretnej sprawy i w stopniu, o jakim mowa

w art. 249 § 1 k.p.k., że oskarżonemu w konkretnej sprawie rzeczywiście, czyli realnie, grozi

surowa kara (por. uchwała SN (7) z 15.05.2003 r., I KZP 12/03, OSNKW 2003/7-8/61;

postanowienie SA w Krakowie z 20.06.2006 r., II AKZ 200/06, KZS 2006/7-8/40). Jan Nowakowski jest wprawdzie oskarżony o 3 przestępstwa i był uprzednio karany

za przestępstwo przeciwko mieniu, lecz kwestionuje większość ustaleń prokuratora co do

wysokości szkód, a zeznania pokrzywdzonych w tym zakresie nie są w pełni spójne. Zdaniem

skarżącego nie sposób zakładać, że nawet w przypadku uznania sprawstwa i winy oskarżonego

zostanie mu wymierzona tak wysoka kara pozbawienia wolności, że konieczne jest dalsze jego

izolowanie, tym bardziej przy uwzględnieniu, że pozostaje on pozbawiony wolności, a

tymczasowe aresztowanie nie może stanowić antycypacji przyszłej kary.

Należy podkreślić, wbrew ustaleniom sądu stosującego środek zapobiegawczy, iż

oskarżony w sposób celowy nie utrudnia postępowania. Korzysta tylko ze swego ustawowego

prawa do obrony, zgłaszając wnioski dowodowe na różnych etapach procesu, w tym także

wymagające zwracania się do różnych podmiotów i instytucji, jak również składa obszerne

wyjaśnienia, do czego też ma zagwarantowane ustawowe prawo.

Niniejsza sprawa ma charakter obszerny i wielowątkowy, lecz nie wydaje się szczególnie

zawiła. Przez wielość zarzutów, osób pokrzywdzonych, a także materiał dowodowy w postaci

licznych dokumentów trwa ona dłuższy czas, lecz nie powinno to skutkować negatywnymi

konsekwencjami dla oskarżonego w postaci tak długiej izolacji, tym bardziej że istnieje

możliwość odstąpienia od zasady bezpośredniości w przypadkach opisanych w art. 350a

k.p.k.

W świetle powyższego należy dojść do konstatacji, iż Sąd Apelacyjny dopuścił się obrazy

art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę przesłanek zawartych w art. 263 § 4 k.p.k., które stały się

podstawą kolejnego przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania wobec Jana Nowakowskiego.

W razie odmiennej oceny istnienia przesłanki szczególnej z art. 258 § 2 k.p.k. przez sąd

odwoławczy skarżący podnosi, że cele postępowania mogą zostać w pełni zrealizowane

poprzez zastosowanie innych, nieizolacyjnych środków zapobiegawczych. Obecność

oskarżonego na rozprawie w świetle aktualnego stanu prawnego (art. 374 k.p.k.) nie jest

obowiązkowa, a zatem nawet w razie jego niestawiennictwa tok postępowania nie zostanie w

żaden sposób zakłócony.

Z uwagi na powyższe wnoszę jak w petitum.

adw. Anna Kowalska