Wniosek o ograniczenie rozpoznania apelacji do poszczególnych uchybień

Warszawa, 15.03.2024

Jan Kowalski

Kancelaria Adwokacka "Lex"

ul. Marszałkowska 15

00-001 Warszawa

obrońca Anny Nowak

oskarżonego z art. 291 § 1 k.k.

V K 123/23

Sąd Okręgowy

w Warszawie

V Wydział Karny

Wniosek

ograniczenie rozpoznania apelacji do poszczególnych uchybień

Na podstawie art. 436 k.p.k.

wnoszę

o ograniczenie rozpoznania apelacji oskarżonego Anny Nowak od wyroku Sądu Rejonowego w Warszawie z 12.01.2024 r. tylko w zakresie zarzutu z punktu 1 apelacji, tj. obrazy przepisów prawa materialnego poprzez błędne uznanie, że działanie oskarżonego polegające na nabyciu laptopa o wartości 2500 zł stanowiło przestępstwo z art. 291 § 1 k.k.

Uzasadnienie

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Warszawie z 12.01.2024 r. Anna Nowak została uznana za winną tego, że w dniu 10.12.2023 r. w Warszawie na terenie Centrum Handlowego "Arkadia" nabyła laptopa o wartości 2500 zł, uzyskany za pomocą czynu zabronionego, pochodzący z rozboju dokonanego na szkodę Piotra Wiśniewskiego, tj. czynu z art. 291 § 1 k.k. Na podstawie wskazanego przepisu oskarżonemu została wymierzona kara 1 roku ograniczenia wolności w postaci obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym oraz został on oddany pod dozór kuratora sądowego. Apelację od niniejszego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, zarzucając orzeczeniu:

1. obrazę przepisów prawa materialnego poprzez błędne uznanie, że działanie oskarżonego polegające na nabyciu laptopa o wartości 2500 zł stanowiło przestępstwo z art. 291 § 1 k.k.,

2. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

- art. 4 i 410 k.p.k., poprzez pominięcie zeznań świadków Marii Kowalskiej i Adama Zielińskiego, z których zeznań wynika, że oskarżony ma wzorową opinię w miejscu pracy i zamieszkania,

- art. 394 k.p.k., poprzez oparcie ustaleń na podstawie dowodów, które nie zostały ujawnione w toku postępowania, tj. protokołu oględzin laptopa, protokołu zatrzymania podejrzanego,

- art. 399 § 1 k.p.k., poprzez zaniechanie uprzedzenia stron o możliwej zmianie kwalifikacji prawnej czynu ostatecznie przypisanego oskarżonemu z art. 292 § 1 k.k. na art. 291 § 1 k.k.

W wyniku dogłębnej analizy akt sprawy oraz ponownej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, zdaniem obrony, w pełni wystarczające jest ograniczenie rozpoznania apelacji do pierwszego z zarzutów apelacji, gdyż rozstrzyganie w zakresie pozostałych jawi się jako całkowicie bezprzedmiotowe.

Sąd pierwszej instancji dopuścił się obrazy przepisów prawa materialnego, a to przez bezzasadne uznanie, że nabycie laptopa o wartości 2500 zł stanowiło umyślne przestępstwo paserstwa z art. 291 § 1 k.k. Przepis ten penalizuje zachowanie polegające na nabyciu lub pomocy do zbycia albo przyjęciu lub pomocy w ukryciu rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego. Przestępstwo paserstwa jest tzw. czynem przepołowionym. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury przedmiotem czynności wykonawczej wykroczenia z art. 122 § 1 i 2 k.w. jest nabycie mienia pochodzącego z kradzieży zwykłej lub z przywłaszczenia nieprzekraczającego wartości przewidzianych dla wykroczeń. Nabycie mienia, niezależnie od jego wartości, ale z czynu innego niż kradzież zwykła lub przywłaszczenie (art. 119 k.w.), np. z kradzieży z włamaniem (art. 279 k.k.), kradzieży rozbójniczej (art. 281 k.k.) czy też z rozboju (art. 280 k.k.), stanowi występek paserstwa. W przedmiotowej sprawie laptop pochodził z przestępstwa rozboju, tyle tylko, że dla odpowiedzialności karnej za jakiekolwiek przestępstwo wymagane jest spełnienie znamion strony przedmiotowej, ale i podmiotowej. Oskarżony o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. musi mieć świadomość, że rzecz pochodzi z czynu zabronionego, a jeżeli sama wartość rzeczy nie decydowałaby o przyjęciu, czy chodzi o przestępstwo, czy wykroczenie, wówczas sprawca musi mieć też świadomość pochodzenia rzeczy z czynu zabronionego innego niż kradzież lub przywłaszczenie, tj. rozboju czy kradzieży z włamaniem. Na tle realiów niniejszej sprawy żaden dowód nie wskazuje, aby oskarżony wiedział, że rzecz pochodzi z przestępstwa rozboju. Co więcej, z zasad logiki i doświadczenia życiowego wynika, że takiej świadomości nie mógł mieć, bo trudno zakładać, że osoba sprzedająca czy przekazująca daną rzecz paserowi informuje go o okolicznościach przestępstwa, z jakiego owa rzecz pochodzi.

Z uwagi na powyższe pozostaje bezsporne, że oskarżony wyczerpał znamiona nie przestępstwa paserstwa, lecz czynu zabronionego stanowiącego wykroczenie z art. 122 § 1 lub 2 k.w., a z uwagi na przedawnienie karalności czynu postępowanie powinno ulec przedawnieniu.

Rozpoznanie zarzutów zawartych w punkcie 2 apelacji jest w świetle poczynionych uwag bezprzedmiotowe, dlatego wnoszę jak w petitum.

Jan Kowalski